در باب پیاده‌روی اربعین

امید فراغت

روزنامه‌نگار

تجربه نشان داده است هر مکتب، ایدئولوژی و کارکرد اقتصادی، فرهنگی و مذهبی که در مملکت غیرمردمی یا حکومتی شود در فرآیند زمان از قد، قواره و مختصات آن کاسته شده و به تعبیری از اثرگذاری و سود‌آوری‌اش کاسته خواهد شد. متاسفانه گاه مشاهده می‌شود برخی مسئولان مملکت برای برطرف کردن نقص و کاستی‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی از سنت‌های دیرین جامعه بهره‌برداری می‌کنند تا به منطقه و جهان نشان دهند که اوضاع روبراه است. اما واقعیت و برداشت‌های جامعه متفاوت از مسئولان شده است و احساس‌شان نسبت به رابطه ملت- دولت به معنی و مفهوم عام، رابطه خادم و مخدوم نیست. جای اشکال نیست در پاره‌ای از زمان‌ها مسئولان مملکت از شور و احساسات فرهنگی و مذهبی بهره‌برداری کنند اما اگر این بهره‌برداری‌ها دوسویه نباشد و فقط مسئولان از ملت بهره‌برداری کنند به جای رویش حداکثری در فرآیند زمان، ریزش حداکثری اتفاق خواهد افتاد. همان‌‌طور که ملت و مسئولان کشورهای منطقه و جهان از حال و احوال ملت و مسئولان مملکت باخبر هستند ملت ایران هم از حال و احوال دیگر ملت‌ها و دولت‌های منطقه و جهان باخبر هستند و این درک و شناخت هم از صدقه‌سری فناوری و تکنولوژی غرب به وجود آمده است بنابراین اگر مسئولان مملکت به فکر اصلاح، درمان و تغییر و تبدیل تمام و کمال نباشند، مسکّن‌هایی که درد‌ها را کوتاه مدت دوا می‌کنند، راهکار و راه‌چاره نیست! پیاده‌روی اربعین سنتی‌ست که در فضای ذهنی شیعیان نهاد‌سازی شده است، اما احساس می‌شود سنت پیاده‌روی اربعین در حال تبدیل به رزمایش و همایش سیاسی شده اگر هم قرار است دیگران از این رزمایش و همایش تحت‌تاثیر قرار بگیرند نباید این همایش تبدیل به قشون‌کشی شود، چرا که ملت‌ها و دولت‌ها در مقابل چنین واقعیتی، ناخودآگاه مقاومت تولید می‌کنند و ادامه روند موجود در نقطه‌ای از زمان و مکان تبدیل به چالش جدی و آسیب خواهد شد. در کنار نقاط قوت پیاده‌روی اربعین متاسفانه نقاط ضعفی هم به وجود آمده، که به تعبیری از کنترل خارج شده است و دل زائرین را آزرده خاطر ساخته است. بنابراین مسئولان مملکت تا دیر نشده است پیاده‌روی اربعین را به خود مردم واگذار کنند قاعدتا در چنین شرایطی اگر هم سود و فایده‌ای وجود داشته باشد، از آن بهره خواهند برد.