دو استقامت کیش و دوبی و بازندەی همیشگی
حاشیه ها همیشه از متن مهم ترند و در نهایت هدف اصلی را قربانی و مسیر تعیین شده را به بیراهه می برند. نمونەاش واکنش ها به برنامەی امروز است! احتمالا تنها متن بدون حاشیه، فساد است. چیزی که جریان اصلی و غالب است و همه را در خود غرق می کند. به آسانی هم می توان به آن لباس دیانت و انقلابی گری و ایدئولوژی چسباند.
در سه دهەی گذشته هر زمان که سخن از توسعه و ترقی کیش و سواحل جنوبی رفته، بلافاصله ترمزی جلوی آن کشیده شده است
صلاحالدین خدیو/ روزنامه نگار
آدینە، دو ماراتن کیش با شرکت پنج هزار نفر برگزار شد. ساعاتی بعد تریبون های اصولگرا زبان به تهدید و شکایت گشودند و مسئولان این رخداد ورزشی را به باد ناسزا گرفتند.
حتی یکی از مسئولان دانشگاه امام صادق خطر لبریز شدن " صبر مومنین " را به رخ دست اندرکاران کشید. واژەای کە بە نظر می رسد اخیرا جایگزین صبر انقلابی شده و ناخواسته به وجود شکاف های عمیق فرهنگی در جامعه و تبدیل آن به نوعی اقلبت و اکثریت محافظه کار و تجدید نظرطلب اذعان می نماید.
جشنوارەی کیش، تقلیدی از ماراتن دوبی است که سالهاست به رخدادی با اعتبار بین المللی تبدیل شده است.
دوبی که دیریست تاج سریع ترین شهر دنیا از حیث توسعه را بر سر دارد، عملا حدود پنجاه سال است که وارد ماراتنی نفس گیر شده و گوی سبقت را حتی از ابرشهرهای معتبر و قدیمی اروپا ربوده است.
اما درست زمانی که دوبی دو سرعت خود را آغاز کرد، کیش، غل و زنجیر به پا نظارەگر و منفعل باقی ماند.
در سه دهەی گذشته هر زمان که سخن از توسعه و ترقی کیش و سواحل جنوبی رفته، بلافاصله ترمزی جلوی آن کشیده شده است.
نقل است از شیخ محمد حاکم دوبی پرسیدند شهرتان چگونه یک شبه ره صد ساله رفت:
شیخ جوابی بغایت عمل گرایانه می دهد: چون هرگز وقت خود را با ورود در جزئیات تلف نمی کنیم. کلید یک روند توسعەی واقعی و موثر، بینشی است که اجازه ندهد جزئیات بر هدف های اصلی سایه اندازد.
در ایران البته درست بر عکس است. حاشیه ها همیشه از متن مهم ترند و در نهایت هدف اصلی را قربانی و مسیر تعیین شده را به بیراهه می برند. نمونەاش واکنش ها به برنامەی امروز است!
احتمالا تنها متن بدون حاشیه، فساد است. چیزی که جریان اصلی و غالب است و همه را در خود غرق می کند. به آسانی هم می توان به آن لباس دیانت و انقلابی گری و ایدئولوژی چسباند.
در اینجا هم باز در نقطەی مقابل تجربەی دوبی قرار داریم. دوبی نه مدینەی فاضلەی افلاطون بلکه یک دولت - شهر استبدادی است. از قضا چابکی و فرز بودن آن تا حد زیادی به غیبت ساز و کارهای دمکراتیک و استبدادی بودن مدیریت آن بر می گردد.
تصمیمات بدون مزاحمت پارلمان و غوغای اکثریت و اقلیت و نجوای جامعەی مدنی توسط حاکم اتخاذ و بلافاصله هم اجرا می شود.
همین مزیت است که باعث شده، یک دهکدەی کوچک پر و گل و لای عرب بدون هیچ ذهنیت شهرنشین طبقەی متوسط به جهان میهن ترین شهر دنیا تبدیل شود.
در ایران اما استبداد نامتمرکز و ملوک الطوائفی اداری حاکم است و روند امور کند و یا متوقف می شود. با این وصف برندەی دو استقامت کیش و دوبی پیشاپیش معلوم است!
ارسال نظر