عادل فردوسی پور ،یک سلبریتی مظلوم!!
عادل اهل رسانه یا عادل سلبریتی؟ فردوسی‌پور از اولین روزی که نود را اجرا کرد، اولی بود اما آنچه از فروردین 98 تا امروز از عادل در شبکه‌های اجتماعی دیده‌ایم، عادل سلبریتی است.
فیلم گل زدن عادل در بازی سالنی با دوستانش وایرال می‌شود اما کلمه‌ای درباره خودش حرف نمی‌زند. در جشن تولد، جشن سالگرد تأسیس برنامه نود و جشن خانه سینما دیده می‌شود ولی در برابر شایعات سکوت می‌کند. اطرافیانش با تندترین کلمات میثاقی را نوازش می‌کنند اما خودش کلمه‌ای درباره همکار-شاگرد سابقش صحبت نمی‌کند. هوادارانش به شدت فروغی را مورد انتقاد قرار می‌دهند ولی عادل درباره مدیر شبکه سه هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد. در شبکه ورزش همچنان به تهیه «فوتبال 120» ادامه می‌دهد و گفتار متن (نریشن) آیتم‌ها را می‌خواند ولی بازی‌ها را گزارش نمی‌کند یا اجازه گزارش کردن به او داده نمی‌شود. هست و نیست. این بودن و نبودن‌ها، مرام سلبریتی‌هاست نه راه و رسم اهالی رسانه.
ادامه برنامه «فوتبال 120» این شائبه که عادل فردوسی‌پور به طور کلی در صداو‌سیما ممنوع‌الکار شده و حق فعالیت در هیچ عرصه‌ای ندارد را به چالش می‌کشد. هیچ اطلاع موثق و دقیقی نیست، نه از طرف صدا و سیما و نه از خود عادل اما به نظر می‌رسد عادل فردوسی‌پور، «محدود» شده اما «ممنوع» نه.
عادل می‌تواند همچنان به اینکه برنامه‌اش فراموش نشده و هوادارانش در شبکه‌های اجتماعی برای او روزشمار «دوشنبه‌های بدون نود» راه انداخته‌اند دلخوش باشد اما این برای کسی که نزدیک به دو دهه یکی از پرچمداران فضای رسانه‌ای ورزشی بوده و سال‌ها جریان‌ساز بوده، علی‌القاعده نباید اقناع‌کننده باشد. عادل را دوست داشته باشیم یا نداشته باشیم، او تأثیرگذارترین فرد در فضای رسانه‌ای ورزشی ایران بوده. آن هم برای مدتی بسیار طولانی. اینکه او در شرایطی که به او تحمیل شده، فقط بخواهد یک «سلبریتی مظلوم» باشد که در حقش ظلم شده، کوچکترین نقشی است که می‌تواند بپذیرد. حتی اگر امکان کار در صداو‌سیما برای او فراهم نیست، عرصه‌های دیگر و رسانه‌های دیگری وجود دارند که عادل به پشتوانه شهرت، دانش و عشقی که به این حرفه دارد، در آن بتواند موفق باشد.
برنامه «نود» یکی از مهم‌ترین محصولات تلویزیون در دو دهه اخیر بوده. هوش زیادی هم نمی‌خواهد که بدانیم عادل چقدر به این برنامه دلبسته بود. از دست رفتن نود، لطمه بزرگی است اما نود همه دنیا نیست. هواداران عادل فراموش نمی‌کنند که چطور بی‌مقدمه و ناگهانی «بی نود» شدند اما خودش باید فراموش کند. در گذشته باقی ماندن، بدترین آفت یک فعال رسانه‌ای است و آنچه عادل در این ماه‌ها نشان داده، «فریز شدن» در آخرین دوشنبه سال 97 است. او باید هرچه زودتر تقویم زندگی‌اش را ورق بزند.
ارسال نظر