شفیعی کدکنی از فارسی‌زدایی در شبه‌‌قارهٔ هند و آسیای میانه می‌گوید/ویدیو

این روزها بحث جدی در میان کاربران شبکه‌های اجتماعی در گرفته است که سوال مهمی را طرح می‌کند. آیا زبان فارسی باید اولویت باشد یا زبان‌های محلی؟

اصولا آیا آموزش در محیط‌های اکادمیک می‌تواند به زبان‌های محلی باشد یا باید در ایران زبان فارسی در دانشگاه و مدرسه به کار رود؟

آموزش به زبان مادری یا آموزش زبان مادری؟ 

آیا زبان فارسی می‌تواند زبان‌های محلی و اقوام را محو کند؟ پاسخ شفیعی کدکنی به این سوال را ببینید.

شفیعی کدکنی شاعر و پژوهشگر خراسانی فارسی زبان در این باره به فارسی‌زدایی انگلستان در شبه‌‌قارهٔ هند اشاره می‌کند و اینکه چگونه با گذشت زمان فارسی در هندوستان و آسیای میانه محو یا کمرنگ شد.  

شفیعی کدکنی می‌گوید: وقتی [انگلیسی‌ها] به زبان فارسی مسلّط شدند، گفتند: گور بابای زبان فارسی! شما زبان فارسی برایتان خوب نیست. می‌دانستند که زبان فارسی شاهنامه دارد، مثنوی دارد، سعدی دارد، حافظ دارد، نظامی دارد.

این نظر من نیست که بگویید من یک شوونیست فارس هستم. زبان فارسی در همه کرۀ زمین با رباعیات خیام و مثنوی جلال‌الدین و شاهنامه و سعدی و حافظ و... شناخته می‌شود، در همۀ دنیا. شکسپیر با آن نمی‌تواند کشتی بگیرد. پوشکین با آن نمی‌تواند کشتی بگیرد.

همین کار الان در آسیانه میانه دارد می‌شود

[توسط روسیه]. سه نسل، چهار نسلِ دیگر بگذرد، بچه‌های قزاق و اُزبک و تاجیک، روس هستند.

ما نمی‌خواهیم هیچ زبان محلّی‌ای را خدای‌نکرده [بی‌اعتنایی کنیم] چون این زبان‌های محلّی پشتوانۀ فرهنگی ما هستند. ما اگر این زبان‌های محلّی را حفظ نکنیم، بخش اعظمی از فرهنگ مشترکمان را عملاً نمی‌فهمیم. ولی این زبان بین‌الاقوامی که قرن‌ها و قرن‌ها و قرن‌ها همۀ این اقوام درش مساهمت (همکاری و همیاری) دارند… هیچ قومی بر هیچ قوم دیگری تقدم ندارد در ساختن امواج این دریای بزرگ.