روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: 

کلید ازدواج در ایران، در قفل بازار مسکن، گیر کرده و حرکت نمی‌کند.

آمار رسمی درباره میزان ازدواج در کشور طی سال ۱۴۰۱ و بررسی «دنیای‌اقتصاد» از روند سالانه ازدواج‌ها نشان می‌دهد، سال گذشته کمترین تعداد زوج جدید، دست‌کم از سال ۹۰ به بعد، شکل گرفت؛ کمی بیش‌از ۵۰۰ هزار زوج.

همچنین پارسال، میزان زاد و ولد نیز کمترین تعداد از ابتدای دهه ۹۰ بوده است؛ یک میلیون ولادت.

تغییرات نبض ازدواج و نبض فرزندآوری در مقایسه با نبض قیمت مسکن طی ۱۲ سال اخیر مشخص می‌کند، «جهش قیمت مسکن و اجاره‌بها، باعث بی‌میلی افراد به ازدواج و همچنین فرزندآوری» می‌شود.

سال‌های ۹۷ و ۹۸ که قیمت مسکن جهش پیدا کرد، نرخ فرزندآوری با بیشترین کاهش همراه شد.

اکنون نه تنها داده‌های رسمی، اثر مخرب «تورم مسکن و اجاره» بر معادلات جمعیت را تایید می‌کند که پیش‌تر نظرسنجی‌های عمومی مشخص کرده بود، «دو سوم مردم علت فرزندنیاوری را هزینه‌های مسکن معرفی می‌کنند».

از سال ۹۷، با شروع جهش قیمت مسکن، زوج‌های جدید مجبور به اجاره‌نشینی شدند؛ افزایش تقاضای اجاره خود به جهش اجاره‌بها در سال‌های اخیر منجر شد و در نتیجه، «هزینه زندگی زوج‌ها به صورت غیرعادی سنگین شد».

در چنین شرایطی، از یک‌سو «ترس برای چگونگی جبران ابرهزینه‌ مسکن»، میل به ازدواج را در جامعه کاهش داد و از سوی دیگر، مستاجرهای جوان «فرزند داشتن» را از دستورکارشان خارج کردند تا از پس اجاره‌بها بربیایند.