ما موظفیم که برای حفظ جمهوریت نظام تلاش کنیم

از یک سوال ساده شروع می‌کنیم
چرا رای دهیم؟ رای دادن چرا منجر به تقویت جمهوریت می‌شود؟
بشر در طول تاریخ حیات خود به یک جمع بندی اساسی رسیده که آن عبارت است از مشارکت همه جانبه برای تعیین سرنوشت خودش و رقم زدن بهترین وضعیت و مناسب‌ترین شرایط برای حیات خودش که این عقلانیت بشر را می‌رساند و تجربه تاریخی نیز به این رسیده است.
از نظر اندیشه‌ی توحیدی و مکتب وحی می‌بینیم اتفاقا بحث مشارکت و همفکری و همدلی برای بهینه کردن شرایط زیست و زندگی یکی از مسلماتی است که قرآن و اسلام روی آن اصرار دارد لذا خاستگاه جمهوریت در نظام برآمده از انقلاب ریشه‌ی بسیار وسیع و عمیقی با این اصل دارد. بنابراین جمهوریت وقتی مورد توجه قرار گرفت اعمال نظر مردم به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم برای تصمیم گیری‌ها و وضع قوانین یک اصل می‌شود. من به عنوان یک انسان مسلمان و موحد باید در این صحنه حضور جدی داشته باشم. حالا ساز و کارهای این اعمال نظر یک بخشی از آن رای دادن است.
منتهی رای دادن یا ندادن من یک سری پیش نیازهای اساسی دارد. اولا صندوق نتیجه از پیش تعیین شده نباشد ملت ما مشکلات زیادی بر روح و روان خود دارد مثلا در رژیم گذشته دقیقا یادم است که طراحی به نام انتخابات صورت می‌گرفت ولی در واقعیت انتصابات بود.
رژیم یک سری آدم‌هایی را تعیین می‌کرد و از مردم می‌خواست رای دهند. آن رای دادن‌ها و حرکت نمایشی فارغ از باور جمهوری و ضد جمهوریت بود.
اعمال نظر کردن و مشارکت عین جمهوریت است و تقویت آن با حضور گسترده‌تر است که یکی از راهکارهایش صندوق رای است در واقع ملت به افرادی وکالت می‌دهد.
این‌ها جمهوریت را دقیقا تقویت می‌کند و ما موظفیم برای حفظ ارزش‌های انقلاب جمهوری را تقویت کرده و گسترش دهیم یعنی نظر مردم را فهم و اعمال کنیم و همه در این قضیه مسئولیم. رای دادن فارغ از نمایشی بودن و فضای انتصابی بودن یا زینت بودن بلکه اعمال نظر بودن بسیار امری جدی و وظیفه‌ای عقلانی و شرعی است. 

اگر در دوره‌های بعدی کاندیدایی مثل همتی نداشتیم، چه باید کرد؟
من به اصل جمهوریت معتقدم. این شرایطی که در این دوره می‌بینم به‌نظر من در تعارض با جمهوریت است.
ما در کشوری زندگی می‌کنیم که هشتاد میلیون جمعیت دارد و ضمن احترام به تمام آن ۵۰۰ نفری که ثبت نام کرده‌اند و بعد منجر به این هفت نفر شد، مناظراتی که من دیدم انصافا یک نوع بی مهری به ملت بود. یعنی ما فرهیختگان بزرگی در کشور داریم که اصلا با این افراد قابل قیاس نیستند. اینکه ما حالا بیاییم در یک خط سیر این چنینی بگوییم مهرعلیزاده یا همتی یک جفا و ظلم به انقلاب است. آن پنج نفر هم که اصلا فارغ از ماجرا هستند.

رای شما چه کسی است؟
رای من مردم است و اسلام.
من که یقین دارم این هفت نفر توانایی ندارند. حالا ممکن است برخی از دوستان بگویند به یکی از این دو نفر رای دهیم که رئیسی حاکم نشود. آیا همتی می‌تواند کشور اداره کند؟ من یک آدم انقلابی از نوع اصلاح‌طلب هستم، این توانمندی آیا در همتی هست؟ من دلم را به چی خوش کنم؟

آیا امکان بازگشت به نخست وزیری وجود دارد؟
اتاق فکر‌هایی که ملت را به اینجا آورده‌اند در پی همین هستند یعنی رای ملت را مغایر با حاکمیت خودشان می‌دانند. اصلا رویشان بشود می‌گویند پی کارتان بروید.

نکته آخر
من یک خاطره را به جوان‌ها تقدیم می‌کنم.
اولا ملت ایران حماسه‌های فو‌العاده‌ای آفریدند. ۲۲ بهمن ۵۷ حکومت تغییر کرد و استقرار حکومت جدید دستور کار بود که مطالب بسیار اساسی و ناگفته‌ای این فصل از تاریخ دارد. برای برگزاری رفراندوم فعالیت انتخاباتی ما آغاز شد. آن سال‌ها تشکیلاتی به نام کمیته دفاع شهری در اصفهان برای ساماندهی امور و تامین امنیت تشکیل شده بود.
تا سه روز قبل از برگزاری رفراندوم هنوز امنیت صندوق‌ها تامین نبود. آن روزها حفاظت از صندوق‌ها مشکل ایجاد کرده بود و من تامین امنیت را به عنوان یکی از اعضا کمیته دفاع شهری قبول کردم بالاخره پذیرفتن این مسئولیت سخت بود. من اطلاعیه‌ای به صدا و سیمای اصفهان دادم که برای تامین امنیت داوطلب نیاز داریم. پس از پخش این اطلاعیه مردم به سوی پایگاه پیشین ساواک که در دست ما بود حرکت کردند و تدابیر لازم را به آن‌ها گفتیم و دوستان هم شبانه‌روزی کار می‌کردند و خواب بی‌معناترین چیز بود.
در نهایت ما قرار گذاشتیم صبح ساعت ۶ همه در کمیته دفاع شهری در خیابان کمال اسماعیل باشند. روز رای‌گیری در نهایت یک ساعت مانده به رای‌گیری تعداد اندکی آمدند و با دوستان به میدان انقلاب رفتیم و رهگذران را در صورت تمایل به کمیته آوردیم و یک سری را آوردیم و به همه اسلحه دادیم حدودا ۸۰۰ اسلحه به مردم دادیم که تقریبا خیلی از آن‌ها را نمی‌شناختیم. من به حوزه‌ها سر می‌زدم و از عظمت و صداقت و پاکی و شرافت این مردم گریه می‌کردم، انتخابات بدون هیچ مشکلی انجام شد پس از آن به همه اطلاع دادیم اسلحه‌هایشان را به منطقه‌ی مصلا بیاورند.
در جمع بندی‌ها ۷۸۰ اسلحه برگشت یعنی ۲۰ اسلحه گم شد. تا این اسلحه را به من دادند ذوق زده شدم و آن زمان فهمیدم این مردم یعنی چی! درحالیکه تصور ما این بود که نیمی از اسلحه‌ها برنمی‌گردد اما حدود تمامی آن‌ها برگشت و اگر ما به مردم اعتماد نمی‌کردیم شاید فجایعی رخ می‌داد.
حالا حرف من این است که به این مردم نباید خیانت کرد و باید به ملت اعتماد کرد.