آتابای بهانه است

 مستقل آنلاین، رحمت مهدوی فعال سیاسی/

دنیای هنر، دنیای ورزش سال‌هاست که از فلسفه خود دور شده است. نه هنر منجر به فهم دیگران می‌شود نه ورزش سبب همگرایی. متاسفانه هر دو مقوله تبدیل به صنعت شده و برای همین حذف دیگری از اهمیت بیشتری برخوردار است. در تاریخ یکصدساله سینمای ایران یک فیلم به نام آتابای ساخته شده که در آن محور زبان ترکی بوده و زیرنویس آن به زبان فارسی و همین باعث هیاهو شده است. طنز جالبی است یکی حق دیگری را سلب می‌کند اما کسی تیتر نمی‌زند واکنش تند، تعصب آمیز، افراطی و.... یک خبرنگار در نشست خبری فیلم آتابای. اما کسی که خواسته از حق‌اش دفاع کند همه رسانه‌ها تیتر زدند «واکنش تند» حجازی فر و....، همین تیترها گویای خیلی چیزها است اگر بر قاعده انصاف باشیم. مشکل اصلا آتابای نیست؛ مشکل ما عدم فهم من دیگریست. این صرفا به حوزه سینما بازنمی‌گردد در همه حوزه‌ها است حتی در محافل دانشگاهی، فرقی نمی‌کند رشته‌های علوم عینی یا انتزاعی، چه بسا قوی‌تر در رشته‌های جامعه شناسی و علوم سیاسی و... که باید پرچمدار گفتگو و فهم دیگری باشند. مقوله زبان یک امر فرهنگی است نه امنیتی نه سیاسی. چرا باید در پذیرش یک زبان دیگر مقاومت باشد؟ اصلا چه ایرادی دارد زبان همه اقوام ایرانی را بلد باشیم؟ زبان یک نوع وسیله برای برقراری ارتباط است. هر چقدر تعداد زبا‌ن‌هایی که می‌دانی و می‌فهمی بیشتر باشد با انسان‌های بیشتری می‌توانی ارتباط بگیری؛ بیاموزی و دانش و اطلاعات خود را انتقال دهی. پس چرا باید در پذیرش زبان‌های دیگر مقاومت به خرج دهیم. چند دهه اخیر را صرفا در حوزه رسانه‌های تصویری مورد بررسی قرار دهیم، تعداد فیلم‌هایی که در جهت تمسخر و توهین به زبان ترکی از رسانه های رسمی و غیررسمی پخش شده آنقدر خجالت‌آور است که شمارش آن را بی‌خیال شویم. آخرین آن یک کلیپ بعد بازی پیروزی – تراکتور بود که متوحشانه به ترک زبانان توهین می‌کنند و در نهایت گفته شده که توهین به هواداران تراکتور بوده نه ترک زبانان. این کلیپ نه اینستاگرام‌های سلبریتی را به درد آورد نه صدای رسانه‌های به اصطلاح ملی و مرکزی. با این وضعیت چگونه قبول کنیم برابریم و برادریم؟ آیا در همه بزنگاه‌ها فقط ما باید سعی کنیم نشان دهیم که برادر و برابریم؟ قابل توجه فرد و یا افرادی که امثال هادی حجازی فر را بخاطر اینکه یک فیلم به زبان ترکی ساخته شده مورد نقدافراطی قرار می‌دهند. دوست یا دوستان عزیز در جریان هستید در سال ۱۳۹۸ و در قرن ۲۱ بسیاری از آنا و آتاهای ما هنوز از دیدن تلویزیون لذت نمی‌برند و اساسا از آن بیگانه هستند؟ می‌دانید دلیلش چیست؟ بخاطر اینکه آن‌ها در بستری قرار نگرفته‌اند که زبان فارسی را یاد بگیرند برای همین به تماشای تلویزیون نمی‌نشینند و هرازگاهی شبکه‌های استان چون سهند، سبلان، آذربایجان، اشراق و...را می‌بینند. شاید برایتان جالب باشد بدانید چرا هراز گاهی؟ برای اینکه همان طرز فکرهای شما در شبکه‌های استانی رسوخ کرده و- به دلیل اینکه در این استان‌ها دانشجویان، میهمانان .... نیز هستند - از بیم آنکه برنامه‌ها برای آن‌ها قابل فهم نباشد به زبان فارسی پخش می‌شود. البته این یک بهانه است چرا که در واقع همان ایده شما دوستان اجرایی می.شود، پخش قریب به اکثریب برنامه‌های استانی به زبان فارسی، دقت فرمایید به زیرنویس فارسی نه، پخش به زبان فارسی، اینکه فلسفه این شبکه‌های استانی چیست، الله اعلم! ما حتی دیدار ماشین سازی با تراکتور را با گزارش زبان فارسی می‌شنویم، چرا که شاید میهمانی در استانمان بخواهد این بازی را ببیند، ما اصولا مهمان نوازیم. هنر که باید سبب فهم دیگری شود چرا سبب تاخت و تاز و سرکوب دیگری شده است؟ چرا فکر نمی‌کنید غیر از جهان شما جهان دیگری هم است؟ بر همه مبرهن و واضح است که قریب به ۳۰ میلیون نفر ترک زبان در ایران وجود دارد آیا ساخت یک فیلم به زبان ترکی در طی ۱۰۰ سال گذشته اتفاق یا شاهکار خاصی است که افتاده است؟ آیا این ۳۰ میلیون نفر همان‌ها نیستند که شش ماه در محاصره مانده و واقعه عظیم مشروطیت را ساختند ولی بعدا مورد توهین قرار گرفته‌اند؟ آیا فراموش کردید این آذربایجان بود که حکم به پایان تاریخ سلطنت پوشالی ۲۵۰۰ ساله داد؟ آیا جنگ تحمیلی ۸ ساله را فراموش کردید؟ چرا در این بزنگاه‌های تاریخی کسی سخن از طرح بسندگی فارسی، زبان آذری و...بر نیاورده است؟ زنگ آغاز استقبال تاریخی از شهدای امنیت کشور سردار سلیمانی در کدامین شهر نواخته شد که سبب تجلیل مقام معظم رهبری شد؟ آیا شما از تعداد شهدای امنیت که ما هر ساله در غرب آذربایجان تقدیم نظام و کشور می‌کنیم خبر دارید؟ اما شما برای چه کسانی فیلم، متن ادبی، لایک و... تولید می‌کنید؟ هنر را وسیله تاخت و تاز بهم دیگر نکنیم. ورزش (فوتبال) باید سبب همگرایی، مدارا و صلح در سطح ملی و  بین المللی باشد.. هیچوقت در هیچ برهه‌ای از تاریخ این مرز و بوم زبان سبب برتری و جدایی اقوام ایرانی نشده است که بخواهیم آن را یک تهدید بشمار آوریم و مانع از رشد آن‌‌ها بشویم.