من عذرخواهی می‌کنم!

دکتر خوشه چین

 پزشک مرکز بهداشت رشت

این روزها جمله ای از آقای رئیسی در رسانه‌ها پخش گردید که بعلت غیر دقیق بودن کلمات بکار برده از سوی ایشان برای عنوان دانشگاه، احتمال غیردقیق بودن عبارت نقل شده را می‌دادم تا اینکه این عبارت از سوی روابط عمومی دانشگاه در سایت قرار گرفت.

قبل از آن امید داشتم تا با اطلاعیه‌ای عبارات را تقطیع شده و ناکامل عنوان نمایند و بدین وسیله از پرسنل خدوم و ازخودگذشته بخش سلامت استان دلجویی کنند، اما افسوس که خیالی بیش نبود.

خیلی با خود کلنجار رفتم تا چیزی نگویم یا ننویسم، اما وجدانم آرام نمی‌گرفت.

شاید دکتر سالاری بخاطر مشکوک به کرونا و قرنطینه بودن در منزل در روزهای اولیه اپیدمی کرونا به یاد نداشته باشند؛ در حالیکه خیلی از مدیران و مسئولین دانشگاه در قرنطینه‌های خود تجویز کرده بسر می‌بردند، همکاران هیئت علمی و بزرگوار و اساتید بیمارستان رازی خارج از روال رایج دور هم جمع شدند و ستون خیمه مقابله با این بیماری ناشناخته را برپا داشتند.

شاید جناب دکتر بیاد ندارند که اولین شهید کرونا در پرسنل سلامت از استان گیلان بود.

شاید جناب دکتر به یاد نیاورند که گیلان بیشترین میزان شهید سلامت در مقابله با این اپیدمی را داشت.

شاید آقای سالاری به یاد نداشته باشند که متخصصان و فوق تخصص‌های رشته‌های مختلف در بیمارستان‌های دولتی و خصوصی استان، مثل پزشک عمومی و متخصص عفونی به ویزیت بیماران کرونا مشغول بودند.

شاید سالاری از یاد برده است که بیمارستان‌های رازی و دیگر بیمارستان‌های درگیر، با کمک خیرین از سراسر کشور چرخانده می‌شد.

شاید از یاد برده است که در مرحله‌ای تمام بیمارستان‌های استان به علت ابتلا گسترده مردم مجبور به دایر نمودن بخش‌های اکسترا و درگیر نمودن همه پرسنل برای مبارزه با این بیماری شدند.

آری احتمالا این از علائم Brain Fog در بیماران کرونایی، ایشان را نیز مبتلا کرده است.

پس؛

من بعنوان عضو کوچکی از جامعه پزشکی عضو دانشگاه علوم پزشکی رشت! از همه کسانی که در بالا یاد کردم بابت حرف‌های بی‌پایه ایشان عذر می‌خواهم.

از همه همکاران پزشک و دست اندرکار کشیک‌های طاقت فرسای کرونا عذر می‌خواهم.

از همه پرسنل آزمایشگاه‌ها و لجستیک عذر می‌خواهم.

از همه همکاران بهورز و کارشناسان رشته‌های مختلف بهداشت، درگیر واکسیناسیون که در روزهای گرم و شلوغ تابستان سال قبل بدون حتی حداقل امکانات رفاهی و گاها در سایت‌هایی خودرویی فاقد هرگونه امکانات، به انجام وظیفه انسانی و اخلاقی خود مشغول بودند، عذر می‌خواهم.

می‌دانم که کسی نیستم که در جایگاه باارزش شما، عذرخواهی من دارای وجه باشد. 

 اما این عذر خواهی نه بخاطر شأن شما، بلکه برای احساس شرمیست که درگیر آن هستم.

امید دارم که آقای سالاری از این پس در گفتگو با عالیترین سطح اجرایی کشور بجای تعارف و عبارات غیر واقعی، از مشکلات و ایثار همکاران خود و انعکاس ازخودگذشتگی‌های آنان بگوید و چوب حراج را به ارزانی، به ساحت روحی و روانی و اعتبار دانشگاه نزند.

دانشگاه نردبان رشد ایشان بوده و هست، با تخریب این نردبان ایشان بیشترین ضرر را خواهند برد.

می‌دانم که از وزارت متبوعه هم امیدی به برخورد با این رفتارهای ناشایست نیست، اما امید دارم که همکارانم در تمامی بخش سلامت دانشگاه به جای توجه به این گفتار ناپسند، یادآور روح بلند دکتر منصف ها باشند.

والسلام علی من التبع الهدی