سقوط آزاد یک سریال فرصت‌طلب

آنچه می‌توان در مورد فصل دوم سریال زخم کاری گفت تنها سقوط است و سقوط است و سقوط...

سریالی که فرصت‌طلبانه می‌خواست بر روی موفقیت نسبی فصل اول خود موج سواری کند و با همه معایب و نواقص در پیش تولید، از کناره‌گیری بازیگری چون هانیه توسلی گرفته تا فیلمنامه دم دستی و سرهم بندی شده نامرتبط با فصل قبل سریال، باز هم به شکل عجولانه ساخته شد تا از فضای خالی ایجاد شده در شبکه نمایش خانگی نهایت بهره‌کشی را داشته باشد.

آنچه مسلم است، هم سازندگان سریال، هم پلتفرم تولید کننده اثر، یک برند با ارزش را خیلی زود و راحت خرج سوددهی مقطعی و موج سواری کوتاه مدت کردند.

حالا با قطعیت می‌توان محمد حسین مهدویان را یک استعداد از دست رفته در فضای سینمای ایران به حساب آورد. اصرار این فیلمساز بر سری‌دوزی‌های پی در پی سینمایی و تلویزیونی نشان از یک بی‌تدبیری و نابلدی ناباورانه می‌دهد. انگار فرصت‌طلبی که از برند زخم کاری برای تولید یک مجموعه کم‌هزینه ولی سودآور شده بود را مهدویان با نام خود نیز انجام داده است.

اگر پیش از این و در سال‌های ابتدایی فعالیت او، منتقدان جدی‌اش بر نکته‌های فرامتنی چون حمایت‌های دولتی و اتصالش به سیستم دولتی استفاده می‌کردند تا توانایی‌ها و ظرافت‌های تکنیکی او را نادیده بگیرند، اما حالا در دو سه سال اخیر می‌توان با دستی پر از گاف‌های سینمایی و تکنیکی در اصول اولیه کارگردانی یک اثر، در انتخاب بازیگر و فضاسازی و میزانسن و تدوین و ... حسابی از خجالت او درآمد.

آن هم فیلمسازی که گمان می‌کردیم جدا از محتوای آثارش، یک تکنسین کاربلد سینماست... اصرار چند ساله او به چنین سقوطی، امیدواری را برای بازگشت فیلمساز مستعد چند سال پیش تقریباً به صفر رسانده است.

سریال زخم کاری؛ بازگشت، به قدری گاف فیلمنامه‌ای، بازی ضعیف، تدوین و چیدمان داستانی مبتدیانه و موسیقی بد و گوش‌خراش و روند تکراری و زننده‌ای داشت که ترجیح می‌دهیم وارد نقد ساختاری و با جزییات آن نشویم. معتقدیم یک سریال یا فیلم سینمایی ابتدا باید به مرتبه‌ای از کیفیت برسد که ارزش نقد کردن را داشته باشد.

در انتها تنها برای وقت خودمان که ملزم بودیم سریال را تا انتها ببینیم تا ابراز نظر منصفانه‌ای داشته باشیم و برای مخاطبانی  که در هر قسمت هزینه و وقت خود را به بهانه تماشای اثری مطلوب، حداقل در سطح فصل اول تلف کردند متاسفیم.