کرونا و عفونت و التهاب مغز!

در سال ۱۹۹۷ مناطق وسیعی از جنگل های بارانی اندونزی به آتش کشیده شدند، تا تبدیل به زمین های کشاورزی شوند.

دو سال بعد، در کشور همسایه، یعنی مالزی، ۲۶۵ نفر از اهالی مناطق مختلف دچار بیماری عجیبی شدند.

بیماری که با ایجاد عفونت و التهاب مغز، جان ۱۰۵ نفر از آنها را گرفت.

این آغاز شیوع ویروسی بود که در سال های بعد باعث مرگ تعداد بسیاری در سنگاپور، بنگلادش و هند شد.

با توجه به مرگ عجیب خوک ها در مزارع، علائم بیماری و چند تست مثبت، ویروس آنسفالیت ژاپنی عامل این بیماری معرفی شد.

اما با تمامی تلاش ها برای کنترل بیماری، سرعت شیوع بیماری کاهش نمی‌یافت. 

نه سمپاشی برای از بین بردن پشه‌های ناقل ویروس آنسفالیت ژاپنی و نه واکسینه کردن خوک‌ها، هیچ تاثیری در کنترل بیماری نداشتند.

عجیب‌تر از همه، ابتلای آن دسته از کسانی بود که قبلا واکسن آنسفالیت ژاپنی را دریافت کرده بودند.

عجیب تر اینکه کالبدشکافی‌ها نیز گواه می‌دادند که ویروس آنسفالیت ژاپنی عامل مرگ نبوده است. 

بر خلاف اعتقاد بسیاری از پزشکان، دولت و مسئولین بهداشت همچنان اصرار بر این داشتند که تنها عامل بیماری ویروس آنسفالیت ژاپنی است و با جدیت تمام، مراحل پیشگیری از این ویروس و آموزش عمومی برای مقابله با پشه ناقل را ادامه دادند.

و این تصمیمی نادرست بود که باعث شد تعداد تلفات افزایش پیدا کند.

در نهایت چند ماه بعد، ویروس‌شناسی در کوالالامپور، توانست عامل بیماری را تشخیص دهد. عامل بیماری، ویروس نیپاه بود. 

اما این ویروس، که به دلیل اینکه برای اولین بار در قریه مالیزیایی "سونگای نیپاه" کشف شده بود، نیپاه نام گرفت چگونه تبدیل به یک بحران در آسیا شد؟

جواب آن تنها یک کلمه است: انسان.

محتمل‌ترین سناریوی ممکن این بود:

آتش‌سوزی‌هایی که دوسال قبل با هدف ایجاد زمین‌های کشاورزی، جنگل های بارانی وسیعی در اندونزی را از بین برد، زیستگاه اصلی خفاش‌های بومی را نیز نابود کرد.

خفاش‌ها یا در جستجوی میوه، به مکان‌های دیگری کوچ کردند، یا همانجا در مجاورات مزارع ماندند.

در هر دو صورت به دلیل همپوشانی زیستگاه‌ خفاش ها با زیستگاه متجاوز انسان، ویروسهایشان را به انسان منتقل کردند. می پرسید چگونه؟ جواب این است: در مالزی، به واسطه خوک ها، در بنگلادش با آلوده کردن خرماها با بزاق و نخل ها با فضولاتشان، در هند با آلوده کردن چاه‌های آب.

ویروس قاتل انسان است، انسانی که خود سرطان زمین است.

طبیعت همیشه به تعادل باز می‌گردد، یا همراهش می‌شویم یا از ما می‌گذرد.

طبیعت به تعادل باز می‌گردد، با انسان یا بی انسان.