یادداشت‌های روزانه جشنواره فیلم فجر - روز دوم: مروری بر فیلم‌های دشمنان، تعارض و سینما شهرقصه

سرویس فرهنگی مستقل آنلاین - هادی حقانی: دومین روز از سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر در حالی در سینمای رسانه‌ها در پردیس سینمایی چارسو آغاز شد که تا روز دوم حواشی جشنواره در پی اتفاق‌های اخیر تلخ در جامعه و تحریم جشنواره به تبع آن از سوی برخی هنرمندان از خود فیلم‌ها جذاب‌تر بوده‌اند. 

در روز دوم جشنواره سه فیلم دشمنان، تعارض و سینما شهرقصه  اکران شدند که مروری کوتاه بر این سه فیلم را در ادامه مطلب بخوانید.

نگاهی به فیلم دشمنان؛ وقتی فیلمساز بزرگترین خودش باشد

• کارگردان: علی درخشنده

• نویسنده: بردیا یادگاری

در یک کلام افتضاح. بی‌سروته و بی‌منطق. سخت است فیلمی دوساعته بسازی و شخصیت اصلی فیلم این همه بلاتکلیف و سردرگم باشد. فیلم پر است از ایده‌های به‌دردنخور، صحنه‌ها و دیالوگ‌های اضافی، نگاه‌هاو کنش و واکنش‌های الکن و شخصیت‌هایی که احساس می‌کنی سرجایشان نیستند. فیلم شروع بدی ندارد و بیننده را امیدوار می‌کند با اثری روانشناختی و چندلایه درباره روح و روان بیمار آدم‌ها مواجه است  اما هرچه می‌گذرد فیلم به هذیانی غیرقابل فهم تبدیل می‌شود. ایده مرکزی فیلم که زنی شبنامه‌هایی علیه خودش در ساختمان محل زندگیش پخش می‌کند ایده جذابی است که مانند باقی چیزها در فیلم (مثل بازی سرد و کنترل‌شده رویا افشار) هدر می‌رود. داستان فیلم دشمنان ابدا کشش یک فیلم بلند را ندارد و نهایتا می‌توانست فیلمی کوتاه در سینمای تجربی باشد. بازی‌ها جز بازی رویا افشار عموما بد از کار درآمده (خصوصا بازی ندا جبراییلی)  و فیلم جز تدوین خوب عمادبخش دستاورد فنی دیگری هم ندارد. 

بدترین فیلم جشنواره تا اینجا. 

• (امتیاز: بی‌ارزش)

نگاهی به فیلم تعارض؛ جسورانه و کمی ملال‌آور

• نویسنده و کارگردان: محمدرضا لطفی

فیلم تعارض فیلمی کم‌بازیگر، کم‌لوکیشن و جسورانه‌ است. تمام فیلم از طریق تصاویر سیاه و سفید دوربین‌های مداربسته روایت می‌شود و این موضوع با وجود اینکه دست کارگردان را در تنوع زوایای دوربین و دکوپاژ بسته اما از لحاظ فرمی فرصت‌های تازه و جذابی برای ایجاد یک زبان روایی جذاب به فیلم می‌دهد. داستان فیلم درباره توهمات و پریشان‌احوالی‌های مردی میانسال است که درگیر مشکلات روحی روانی جدی است. فیلم میان واقعیت و توهم در نوسان است و این رفت و برگشت‌ها در لحظاتی از فیلم گیج‌کننده و ملال‌آور می‌شود. فیلم یک رضا بهبودی درخشان دارد که یک‌تنه بار فیلم را به دوش می‌کشد. فیلم مانند بسیاری فیلم‌های بلند تجربی تاحد زیادی کشدار است و می‌توانست کمی زودتر تمام شود. تعارض بیشتر به‌نظر می‌رسد با رویکرد جشنواره‌های خارجی ساخته شده اما در مجموع فیلم تعارض ایده‌ و اجرای جذابی دارد که از تماشای آن می‌توان لذت برد.

• (امتیاز: 2 از 5)

فیلم سینما شهر قصه؛ سینما پارادیزو با رنگ و بوی ایرانی

• نویسنده و کارگردان: کیوان علیمحمدی – علی اکبر حیدری

ایده مرکزی فیلم سینما شهر قصه جذاب است. قصه زندگی عشق آدم‌ها به سینما در دوره‌های تاریخی مختلف 40 سال اخیر است که با کمک نمایش صحنه‌هایی از فیلم‌های مهم سینمای ایران در لابلای داستان فیلم پیش می‌رود. فیلم سرخوش و بامزه است و گرمای دلنشینی دارد. فیلمسازان از تصاویر آرشیوی فیلم‌های سینمای ایران استفاده‌های دراماتیک جذابی در روایت قصه فیلم کرده‌اند و این بزرگترین نقطه قوت فیلم به‌شمار می‌رود. ایده بازسازی صحنه‌هایی از فیلم‌های مهم تاریخ سینمای ایران بسیار جذاب درآمده، خصوصا سکانسی از کاغذ بی‌خط با بازی هدیه تهرانی پابه‌سن‌گذاشته و جمشید مشایخی در آخرین روزهای عمرش.  بازی حامد کمیلی که بیشتر اورا به عنوان بازیگری تلویزیونی می‌شناختیم در فیلم غافلگیرکننده‌ای است. بازی بابک کریمی و سیاوش مفیدی نیز جذاب است و احتمالا از شانس‌های نامزدی سیمرغ بازیگر مکمل مرد خواهند بود. فیلم اما از نیمه به بعد افت می‌کند و در پایان فیلم گرما و نشاطش را از دست می‌دهد، پایانی ضعیف و شعاری که به‌نظر می‌رسد مشکل بسیاری از فیلم‌های جشنواره امسال است.

در مجموع قابل پیش‌بینی است که فیلم در جذب تماشاگر موفق باشد و به‌خاطر سوژه و استفاده از ستاره‌های موسیقی و سینمای قبل و بعد از انقلاب در فیلم از شانس‌های فروش گیشه در سال آینده به شمار می‌آید.

• (امتیاز: 3 از 5)