میا خلیفه و جولیا پطرس چگونه رستگار شدند؟

ضرغامی در دوران ریاستش بر رسانه ملی، حتی نمایش ساز را هم سانسور می‌کرد

گروه سیاسی- آنچه که در این بین در روزهای گذشته توجه بسیاری از کاربران در شبکه‌های اجتماعی را به خودش جلب کرده استانداردهای دوگانه‌ای است که برخی مسئولان، فعالان سیاسی و حتی رسانه‌های اصولگرا در ارتباط آنچه که در غزه می‌گذرد در پیش گرفته‌اند.

به عنوان مثال روز جمعه، 21 مهر خبرگزاری تسنیم ضمن انتقاد نسبت به قطعی اینترنت در غزه نوشت: رژیم صهیونیستی در تلاش است تا با قطع کامل ابزارهای ارتباطی مانع از ارسال هرگونه خبر و تصویر به بیرون از این باریکه شود تا بدین شکل مقدمات لازم برای آغاز عملیات خود در نوار غزه را فراهم سازد.

مطلبی که کاربران آنرا با قطعی اینترنت در اعتراضات سال ۹۸ و اعتراضات معیشتی (و البته مسالمت‌آمیز) که در کشور برگزار می‌شود مقایسه کرده و نوشتند: «نمی‌توان نگران قطعی اینترنت در غزه و یا یک کشور دیگر بود و از قطعی و یا حتا کندی سرعت اینترنت در ایران دفاع کرد.»

یکی دیگر از تناقضات رفتاری در این چند روز واکنش «سیدعزت‌الله ضرغامی» به حمایت یک خواننده زن از مردم غزه بود.

وزیر میراث فرهنگی و گردشگری روز پنجشنبه ۲۰ مهر ماه توییتی در رابطه با وقایع جاری در فلسطین منتشر کرد که ویدئویی از جولیا پطرس، خواننده‌ی زن لبنانی در حال اجرای آهنگ خود به نام «الحق سلاحی» (حق سلاح من است) را ضمیمه‌ی آن کرده بود. پطرس این قطعه را در سال ۲۰۱۴ در حمایت از مردم فلسطین منتشر کرده بود.

این توییت اما جنجالی شد و واکنش‌های فراوانی را به دنبال داشت. محسن برهانی، حقوقدان در پاسخ به انتشار این کلیپ خواننده زن توسط ضرغامی، لایحه‌ی اخیر مجلس درباره ی حجاب را به او یادآور شد و نوشت: «جناب آقای مهندس ضرغامی، با سلام، آیا اطلاع دارید اگر مصوبه حجاب و عفاف تایید و لازم‌الاجرا شود و شما همین کلیپ را بارگذاری کنید، به استناد ماده ۳۷ به‌جزای نقدی از ۳۶ تا ۵۵ میلیون تومان و به تشخیص قاضی تا دو سال ممنوع الخروجی و ممنوعیت از فعالیت در فضای مجازی از شش ماه تا دو سال محکوم خواهید شد؟»

و یا حسین دهباشی، پژوهشگر تاریخ در واکنش به همین توییت آقای ضرغامی نوشت: «با سلام و احترام. می‌بینید که چقدر آوای زنان، دلنشین و زیبا است آقای وزیر؟ ولی ج.ا با هرچه دلنشینی و زیبایی است مشکل دارد و می‌بینید چقدر هم‌نوایی سازها نه فقط شنیدنی که دیدنی است آقای ریاست اسبق صداوسیما؟ ولی شما همیشه حتی تار و تنبک را پشت تپه‌ای از گل و سنبل مخفی کردید! چرا؟»

اشاره او به محدودیت‌هایی بود که آقای ضرغامی طی ۱۰ سال ریاستش بر صداوسیما آنرا به شدیدترین شکل ممکن اجرا می‌کرد.

اما در این بین بودند افرادی که از انتشار کلیپ خواننده زن توسط وزیر کابینه ابراهیم رئیسی حمایت کرده و آنرا نشان از روشنفکری او دانستند. به طور نمونه عبدالرضا داوری، مشاور سابق محمود احمدی‌ نژاد، در حمایت از توییت ضرغامی نوشت: «کاش می‌شد این توئیت را ده بار لایک کرد. درود مهندس جان.» داوری خودش پیش از این در حمایت از «میا خلیفه» بازیگر فیلم‌های پورن که از جنبش حماس حمایت کرده بود در اکس نوشته بود: «هر فردی که با اسرائیل مبارزه کند، کنارش می‌ایستیم، حتی اگر آن فرد، خانم میا خلیفه، پورن استار سابق باشد که اینک با حمایت صریحش از ملت مظلوم فلسطین و مبارزه با جنایات صهیونیست‌ها، کارنامه‌اش را از ظلم و فساد زدود.»

تجربه ثابت کرده که این افراد در مواقعی که بخواهند اظهارنظر و عقاید خودشان را دور بزنند و یا از مواضع‌شان کوتاه بیایند، دلایلی می‌آورند که حکم همان استاندارد دوگانه در سیاست‌ را دارد.

عزت الله ضرغامی، در آذرماه سال 1388 زمانی‌که رئیس سازمان صداوسیما بود در سالن همایش های این سازمان ضمن تشریح راهبردهای 5 ساله دوم صدا و سیما، دستوراتی را عنوان کرد که عبارت بودند از : «حجم موسیقی در همه برنامه ها زیاد است و باید کم شود. مسائلی که با شرع و انقلاب فاصله دارد نباید از آنتن پخش شود. آرایش خانم‌ها شرعا و قانونا ممنوع است و یک مورد هم نباید اتفاق بیفتد. شوخی‌های زننده میان زنان و مردان در تلویزیون و رادیو نباید اتفاق بیفتد و ترجیحاً اگر مهمان زن داریم باید مجری هم زن باشد.»

او همچنین بر ضرورت ایجاد فضای حزب اللهی و انقلابی در همه بخش‌های سازمان هم تاکید کرد.

حالا 14 سال پس از آن دوران، عزت‌الله ضرغامی در قامت وزیر دولت سیزدهم با پخش آوازخوانی یک زن که در کتاب بسیاری از مراجع تقلید در ایران، حرام اعلام شده، می‌گوید اگر در حمایت از مردم فلسطین باشد، گوش دادن به صدای زن اشکالی ندارد.

سیاستمداری که در دوران ریاستش بر رسانه ملی، حتی نشان دادن ساز را هم سانسور می‌کرد.

آیا باید این نظرات را تجدیدنظرطلبی مقامات سیاسی خواند و امیدوار بود که فضای فرهنگی اجتماعی جامعه ایران بازتر شود؟ یا اساسا این نظرات مربوط به خارج از ایران است و در ایران همچنان قوانین فرهنگی سختگیرانه باقی خواهد ماند؟