فرقی بین کسی که اعتراض مردم ایران را محدود به بیماری جنسی یا برهنگی می بیند با گفتار مجاهدین خلق نمی بینم.
ما هنوز وارد وضعیت انقلابی نشدیم. از نشانههای وضعیتهای انقلابی این است که اول حکومت نتواند کنترل کند.
هر فرد و جریانی که بیشتر از خشونت، تهدید، باتوم و... سخن گفته است، فضای بیشتری را در اختیار دارد.
در ساختار پارلمانی نخست وزیر به عنوان نفر نخست اجرایی از سوی پارلمان تعیین میشود و رئیس جمهور هم نقش هماهنگ کننده قوا را بر عهده دارد.
نوعی فرافکنی در ادعایشان هست، یعنی میخواهند بگویند که دیگر کارهای ما مشکلی ندارد و فقط در این جنگ شکست خوردهایم.
باید از متولیان امر پرسید که در چه زمانی و تحت چه شرایطی فرمان حکمرانی تغییر خواهد کرد؟ چه وضعی باید پیش آید تا به ضرورت این تغییر پی ببرید؟
جهانبخش محبینیا گفت: اقلیتی از افراد درون قدرت، عقده سرکوب و آزار مردم را دارند.
اعتراض فقط مختص دهه هشتادیها نیست، دیگران به دهه هشتادیها نمایندگی و وکالت دادند.