مردم ایران در عین حال که از عملکرد دولت و مسئولین به ویژه در سیاست اقتصادی ناراضی هستند، به براندازی نظام جمهوری اسلامی فکر نمیکنند.
باید مشخص کرد اعتراض به معنی مخالفت با نظام و جمهوری اسلامی نیست، مردم باید ظرفیت اعتراض را داشته باشند. باید بدانند اعتراض حقشان است نه اینکه بزنند و بشکنند و الفاظ ناهنجار و ساختارشکنانه بگویند یا در فضای مجازی از کاه کوه بسازند.
موی زنان که از روسری بیرون میماند، مساًله می شود اما فقر و گرسنگی و همچنین بیکاری و بالا رفتن سن ازدواج و ... به موضوعهایی کماهمیت تبدیل می شوند. حتی بیدارویی هم در این تفکر اهمیت زیادی ندارد.
آیا مصیبت امروز جامعه، حضور چند خانم بی حجاب است؟ پس مشکلات اصلی و بی توجهی به حق الناس چه می شود؟
نه فقط شهردار تهران، بلکه هر خـُردهمسئولی هم در آغاز و پایان صحبت خود بعد از سپاسگزاری و شعار دادن، درباره برجام، درباره دشمنی با آمریکا، درباره حجاب و هر موضوع دیگری که به ایدئولوژی ربط دارد، اظهارنظر میکند تا از این طریق به نان و نوایی برسند.
کسانی که معترض واقعی هستند، در قالب انقلاب اسلامی و قانون اساسی مطالبات خود را دنبال کنند.
در شرایط کنونی جامعه فقط دختران کمسن و سال نیستند که حجابشان را برداشتهاند بلکه زنان سنبالا را نیز میبینیم که حجاب ندارند.
یا باید راه طرح انتقاد در رسانه را باز کرد و یا باید به شنیدن ناسزا در خیابان رضایت داد.
دشمنان نمی خواهند اسلام و به طور خاص جمهوری اسلامی ایران در معادلات آینده جهان نقش آفرینی کنند.
تورم وحشتناک جامعه را به بی اخلاقی می کشاند. صدا و سیما رسانه ضد رسانه است.