دولت، شعار حمایت از مردم و سفرههای مردم و معیشت مردم و فقرزدایی میدهد اما بودجه تقدیمی او عین فقرزایی است تا فقرزدایی.
وقتی سه قدرت بزرگ یعنی چین، روسیه و ایران در کنار هم قرار بگیرند این موضوع حتما به نفع غرب نیست، لذا در همین چارچوب است که میبینیم در مورد سفر رئیسجمهور ایران به روسیه این حجم از تبلیغات و حساسیت وجود دارد، این مقدار به این سفر توجه میشود و حتی بعضا عدهای این سفر را نقد میکنند.
در مورد نگرانی اصلاحطلبان در مورد اقتصاد باید گفت که در دولت فعلی دستکم شاهد بودهایم که قدمها برای جبران سوءتدابیری که در دولت قبل و با مدیریت اصلاحطلبان اتخاذ شد برداشته شده و به یاری خدا در آینده بهتدریج به بار خواهد نشست.
در محاورهها رایج است که یک دیپلمات حرفهای همواره «گرد» حرف میزند و شنونده در نمییابد که بالاخره مثبت است یا منفی، توافق است یا شکست. حال و روزگار گفتگوهای برجام در وین نیز چنین شده است.
فراموش نکنید روسیه یکی از باثباتترین ارتباطات و میثاقهای امنیتی با رژیم اشغالگر را دارد. ایران هستهای برای روسیه تهدید است. فراتر از اروپا و امریکا. به سابقه رفتاری این کشور در داستان تحریمها بنگرید. از سویی اجازه ندهید شیوه رفتار تیم مذاکرهکننده ما حس تحقیرشدگی و سرافکندگی را متبادر سازد.
مشخص شدن اعضای کمیسیون تلفیق بودجه ۱۴۰۱، ناامیدی دیگری را در دل مردم کاشت. چراکه بودجه که تخصصیترین و مهمترین سند اقتصادی کشور است که در دستان نمایندگانی غیر متخصص قرار دارد.
اینکه این نوع اهرمهای نظارتی تا چه میزان موفق بودهاند جای بحث و نقد جدی دارد اما حداقل اثر آن نشاندادن خط و نشانهای بهارستان برای پاستور بوده که این روزها بعد از موج حمایت حداکثری مجلس از دولت سیزدهم در حال پررنگشدن است. حتی تذکراتی که در ابتدا فقط کابینه را هدف گرفته بود، با گذر زمان رئیسی را هم بینصیب نگذاشته است.
هدف دشمن از این اقدامات این است که هویت نظام اسلامی را از ما بگیرد و یکی از حربههای آنان تضعیف ایمان زنان است به این معنا که با حربه رعایت تساوی حقوق، زنان را به روابط نامشروع سوق میدهند.
اقدامهایی که انجام شده به هیچ نحوی با دستورهای رهبری و نیازهای کشور تناسب ندارد، راه حل بسیاری از مشکلها و مفاسد این است که اینترنت ملی و زیرساخت فنآوری درونی را افزایش دهیم، این از نان شب واجب تر است.
زمان شاه نان گندم نبود و نانواییها به جای گندم، با علف نان میپختند و به مردم عرضه میکردند. آن زمان مردم لباس نداشتند؛ زندگی نداشتند؛ نه اینکه فقط شرایط دینشان بد باشد؛ دنیا را هم نداشتند. امروز یک کارگر با یکسوم مزد روزانه خود برای ناهار حداقل یک چلوکباب میتواند بخورد.