وحدت عملی؛ کلید همگرایی اسلامی
هفته وحدت هر سال فرصت دوباره‌ای است تا مسلمانان، فارغ از مرزهای مذهبی و گرایش‌های فقهی، به هویت مشترک خود بازگردند. اما تجربه سال‌های گذشته نشان داده که تکرار شعار وحدت، اگر به پشتوانه برنامه‌های عملی و سیاست‌های عادلانه همراه نباشد، نمی‌تواند شکاف‌های تاریخی و سوءتفاهم‌های فرهنگی را پر کند.
وحدت اسلامی، برخلاف تصور برخی، یک رویداد مقطعی و جشن نمادین نیست، بلکه فرایندی مستمر و چندبعدی است که نیازمند آگاهی متقابل، اعتمادسازی و تغییر در ساختارهای اجرایی است. برگزاری جلسات روشنگرانه میان علما، دانشگاهیان و فعالان اجتماعی شیعه و سنی، بستری برای گفت‌وگو، رفع ابهامات و تبیین نقاط مشترک فراهم می‌کند. همچنین، مراسم فرهنگی و مذهبی مشترک، از بزرگداشت میلاد پیامبر اکرم(ص) تا برنامه‌های اجتماعی، می‌تواند پل ارتباطی دل‌ها و ذهن‌ها باشد و فضا را از اختلافات دور سازد.
آنچه این گفت‌وگوها را حد اقل در داخل کشور به نتیجه می‌رساند، بستر‌سازی برای حضور مؤثر و مناسب نخبگان اهل سنت در برخی مدیریت و تصمیم‌گیری‌های کشور است؛ حضوری که با توجه به توانمندی، تخصص و همگرایی، به تقویت ساختارهای مدیریتی و افزایش اعتماد عمومی بینجامد. چنین رویکردی نشان می‌دهد وحدت، نه یک شعار تبلیغاتی، بلکه سیاستی عملی و مبتنی بر عدالت اجتماعی است. در این وحدت نه قرار است شیعیان سنی شوند و نه اهل سنت شیعه شوند؛ بلکه قرار است با تکیه بر مشترکات اصلی برای رسیدن به هدفی بزرگ در کنار هم تلاش کنیم.
امروز که دشمنان اسلام، بهره‌برداران اصلی اختلافات درونی ما هستند، تبدیل وحدت به یک راهبرد عملی و نه صرفاً یک شعار، ضرورتی انکارناپذیر است. هفته وحدت یادآور آن است که امت اسلامی می‌تواند با همفکری، تساهل و سیاست‌گذاری عادلانه، نه‌تنها از اختلافات عبور کند، بلکه الگویی از انسجام برای جهان معاصر ارائه دهد.
سامان سلیمانی مرند
فعال سیاسی و پژوهشگر ادیان